Art. 8a ustawy represyjnej, dający urzędnikowi administracji rządowej (Ministrowi Spraw Wewnętrznych i Administracji) prawo arbitralnego, jednoosobowego i w pełni uznaniowego decydowania o tym, który z byłych policjantów i funkcjonariuszy, objętych tą ustawą, zasługuje na emeryturę w pełnym wymiarze, a który nie, jest przepisem absolutnie kuriozalnym, nieznanym w państwie o kulturze europejskiej. Jest on całkowicie sprzeczny z podstawowymi zasadami demokratycznego państwa prawa.
Dodatkowo, wyłączenie spod rygorów ustawy represyjnej na podst. art. 8a, wymaga od emeryta lub rencisty, zdesperowanego wizją starości spędzonej w ubóstwie, wystąpienia do owego urzędnika z upokarzającą prośbą o ten „akt łaski”.
Ponieważ na taki krok zdecydowało się kilka tysięcy naszych koleżanek i kolegów, w większości powołujących się na tzw. „krótkotrwałą służbę przed 31 lipca 1990 r.”, postanowiliśmy sprawdzić czy „decydent” przyjął jakieś konkretne algorytmy i kryteria określania owej „krótkotrwałej służby” i jak wygląda realizacja art. 8a tejże „ustawy” w praktyce.
15 stycznia br. wystąpiliśmy w tej sprawie do MSWiA z wnioskiem o udzielenie informacji publicznej.
O dziwo, wbrew naszym dotychczasowym doświadczeniom, ODPOWIEDŹ przyszła już wczoraj. Wynika z niej, że wprawdzie pojęcie „krótkotrwała służba” jest w Ministerstwie doskonale znane, to do zdefiniowania tej „krótkotrwałości” żadnych konkretnych kryteriów nie przyjęto, czyli że nadal jest ona określana absolutnie dowolnie. Natomiast liczba wniosków, w rzeczywistości próśb, o ów swoisty „akt łaski”, rozpatrzonych pozytywnie i negatywnie, świadczy tylko o jednym - zdecydowaną ich większość, a może nawet wszystkie, Minister załatwi odmownie.
