Sędziowie Sądu Okręgowego w Warszawie skierowali pytanie prawne dotyczące niektórych przepisów ustawy represyjnej do Trybunału Konstytucyjnego, opatrując je sążnistym uzasadnieniem, będącym druzgocącą krytyką tego bubla prawnego, często nawet bardziej celną i dosadną niż oceny zawarte w wielu prezentowanych przez nas opiniach prawnych. A przecież gdyby z tego uzasadnienia usunąć wszystkie znaki zapytania, pytajniki „czy” i „dlaczego”, a zwroty „wydaje się” i „zdaje się” zastąpić słowem „jest”, mogłoby ono być niepodważalnym uzasadnieniem każdego orzeczenia wydanego na korzyść osób skarżących decyzje ZER, z powołaniem się wprost na Konstytucję.
Skoro więc sędziowie sami ocenili „ustawę” tak skrajnie negatywnie, to dlaczego nie podjęli się orzekania bezpośrednio na podstawie Konstytucji, tylko odesłali ją do TK?
Nie chcemy tu mnożyć spekulacji ani teorii spiskowych, bo tak naprawdę dziś, kiedy „mleko się już rozlało”, odpowiedź na to pytanie nie jest najistotniejsza. Dla nas, byłych funkcjonariuszy służb, ofiar tego bezprawia, ważne jest to, że na osąd w kraju poczekamy teraz Bóg wie jak długo i wcale nie będzie musiał to być osąd sprawiedliwy. Bo wprawdzie rzeczone uzasadnienie w zasadzie nie pozostawia TK pola manewru, to akurat TEN TK może mieć w tej sprawie mimo wszystko zdanie odmienne od sędziów SO w Warszawie i chyba całej reszty środowiska prawniczego.