Zgodnie z zapowiedzią z 8 listopada br. publikujemy Informację Prawną dot. orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 30 października 2018 r. (sygn. K 7/15), w sprawie wniosku Zarządu Głównego NSZZ Policjantów dotyczącego ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i zasad jego obliczania, w tym wzór Wniosku o ponowne ustalenie i wypłacenie ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop.

W ubiegłym tygodniu Wojewódzki Sad Administracyjny w Warszawie rozpatrzył trzy skargi byłych funkcjonariuszy na decyzje Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji odmawiające wyłączenia przepisów art. 15 c, 22 a i 24 a „ustawy represyjnej”- (art. 8a). Wszystkie zakończyły się oddaleniem skarg b. funkcjonariuszy. 

Jako Komisja Prawna FSSM, podobne jak wiele naszych Koleżanek i Kolegów, z uwagą obserwowaliśmy „fascynującą tragikomedię w pięciu aktach” wystawioną nam przez partię, nazywającą siebie przewrotnie „Prawo i Sprawiedliwość”.  Jak to w teatrze, nawet kiepskim, kurtyna kiedyś opada i przychodzi czas na oceny i recenzje. Spróbujmy więc dokonać takiej recenzji, oczywiście z uwzględnieniem wątku prawnego, czyli materii, która jakoś szczególnie nie ekscytuje ekipy obecnie rządzącej. Zrobimy to w układzie chronologicznym.

Niektórzy z represjonowanych wnoszą do Sądu Apelacyjnego w Warszawie zażalenia na postanowienia Sądu Okręgowego w Warszawie o zawieszaniu postępowań w sprawach odwołań od decyzji ZER obniżających emerytury-renty, do czasu rozpatrzenia przez "Trybunał Konstytucyjny" pytania prawnego skierowanego tam przez SO. Może to być skuteczne, ale pod warunkiem, że w odwołaniu, obok (zamiast) zarzutów dot. bezprawności przepisów ustawy represyjnej), wskazane zostały także wyjątkowe, indywidualne powody, dla których skarżący uznaje decyzję ZER za niesłuszną. Takim powodem może być np. fakt fikcyjnego, czasowego przeniesienia osoby na etat SB.
Wszyscy, którzy służyli w resorcie SW przed 1990 r. doskonale wiedzą, że dość powszechną praktyką komórek kadrowych w tamtych czasach było „uwalnianie” etatów MO przez czasowe przenoszenie na wakujące etaty SB osób długotrwale nieobecnych w służbie (na urlopach macierzyńskich, wychowawczych, zdrowotnych, rekonwalescencji itp.). Oczywiście przeniesienia to miały wyłącznie charakter „papierowy”, a osoby przeniesione nigdy nie wykonywały zadań przypisanych do „swych” nowych, czasowych stanowisk. Ba, zdarzały się przypadki, że działo się tak nawet bez wiedzy przenoszonych. Nikt też wówczas przeciwko takim praktykom nie protestował, bo też nikt nie przewidywał jak kolosalne znaczenie będzie to miało w dzisiejszych czasach pisowskiego absurdu i bezprawia. 

Z poprzednich komunikatów Komisji Prawnej FSSM RP dot. problematyki pozwów zbiorowych oraz w sprawie działań prawnych przeciwko Premierowi M.Morawieckiemu w zw. z jego oszczerstwami pod adresem byłych funkcjonariuszy służb mundurowych objętych ustawą represyjną, które padły z jego ust 4 lipca 2018 r. w Strasburgu, wiemy, że skargi o popełnienie przestępstwa określonego w art. 212 k.k. oraz powództwa o ochronę dóbr osobistych, na podstawie art. 24 k.c. mogą wnosić do sądów wyłącznie osoby indywidualne.  W dzisiejszym uzupełnieniu, Komisja zwraca m.in. uwagę na aspekt finansowy takich postępowań sądowych, który zwłaszcza w przypadku przegranej skarżącego/powoda, może okazać się niebagatelny.

Na wielu portalach społecznościowych często pojawiają się pytania, a niekiedy nawet zarzuty pod adresem FSSM RP - dlaczego Federacja nie występuje na drogę prawną np. z pozwami zbiorowymi, wobec osób naruszających dobre imię represjonowanych b. funkcjonariuszy służb mundurowych i jawnie kłamiących w sprawie ustawy represyjnej? W dzisiejszej informacji prawnej staramy się to wyjaśnić.

Właśnie mija rok od czasu wydania przez ZER pierwszych decyzji obniżających emerytury i renty na podstawie ustawy represyjnej z 16 grudnia 2016 r. Do października ubiegłego roku wydano ich ponad 55 tys. Ok. 50% z ogólnej liczby poszkodowanych złożyło odwołania od decyzji Dyrektora ZER do Sądu Okręgowego w Warszawie. Odwołania te, zgodnie z obowiązującym prawem, powinny niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 30 dni od dnia ich złożenia, trafić do ww. Sądu. Tymczasem do dnia dzisiejszego dotarło tam (jedynie) ok. 11 tys., czyli mniej więcej połowa z nich. 
Oznacza to, że instytucjonalna pogarda dla nas jako obywateli i należnych nam praw zaczyna nabierać charakteru systemowego. Za niechlubnym przykładem najwyższych urzędników państwowych i być może za ich cichym przyzwoleniem, na ignorowanie prawa pozwalają sobie także urzędnicy niższego szczebla. Nie musimy, nie chcemy i nie będziemy się na to godzić. Tyle, że środki prawne, możliwe do wykorzystania przez nas w obecnej sytuacji, mogą okazać się mało skuteczne. Mimo wszystko będziemy robić swoje

Cieszy nas, że publikowane na naszej stronie INFORMACJE PRAWNE są czytane i to często z ogromną wnikliwością. Świadczą o tym m.in. komentarze na Facebooku dot. ostatniej, zatytuowanej: EMERYTURY POLICYJNEJ NIE MOŻNA ODZIEDZICZYĆ, w których komentujący zwrócili uwagę, że oględnie rzecz ujmując, "pominęła ona ważny aspekt zagadnienia", wynikający z art. 136 ustawy dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
Niniejszy Aneks do tej Informacji powinien te wątpliwości wyjaśnić.

Publikowane na naszej stronie INFORMACJE PRAWNE, to odpowiedzi na pytania i wyjaśnienia problemów natury prawnej, które najczęściej pojawiają się w korespondencji przysyłanej do Federacji. Nawet, jeżeli któreś z nich mogą wydawać się niektórym błahymi lub oczywistymi, to dla innych są na tyle ważne, że decydują się o nie pytać. A "kto pyta,...".
W dzisiejszej  INFORMACJI odpowiedż na pytanie: czy po śmierci emeryta lub rencisty policyjnego jego emerytura lub renta może być dziedziczona?